Tijdens de jaarwisseling van 2010 naar 2011 besloot ik bij Wooncompagnie weg te gaan. De geplande verandering van de organisatie was misschien goed voor het bedrijf, maar niet goed voor mij. Maar wat dan? Wat ging ik nu doen? “Gewoon” een andere baan zoeken of iets heel anders? Bijna een jaar eerder, vlak nadat ik het eerste gesprek over de doorontwikkeling had gevoerd, had ik er ook al over nagedacht. Wat als de uitkomst iets zou zijn waar ik niet mee verder wilde…

Nu heb ik internationale economie en internationaal recht gestudeerd, dus het over de grens kijken zat er altijd wel in. Hoe iemand dan bij gemeentes en corporaties terecht komt is een ander verhaal! Maar goed, ik was toch eens gaan kijken naar de mogelijkheden van een baan over de grens. Via een advertentie in de Volkskrant (hoe ouderwets) ontdekte ik VSO. VSO is een internationale ontwikkelingsorganisatie, maar geeft geen geld. Ze doen aan kennisoverdracht, organisatieontwikkeling en capaciteitsopbouw en zochten ook mensen die hun managementkennis en –vaardigheden wilden overdragen. Daar werd ik gelijk enthousiast van. Nou ja, ik dus wel, maar mijn partner René niet. Die vond wonen en werken in het buitenland wel een spannend idee, maar dan ging het over Barcelona of Rome of zoiets. Naar een ontwikkelingsland, zonder alle voorzieningen waar we hier aan gewend zijn, is toch een ander verhaal. Dan ben je inmiddels 13 jaar samen en denk je al je dromen en ideeën wel een keer besproken te hebben…deze dus niet. Einde verhaal.

En toen besloot ik bij Wooncompagnie weg te gaan. Bijna een jaar hadden we het af en toe nog wel over ontwikkelingswerk gehad, en René begon langzaam aan mijn droom te wennen. Zou er toch nog een kans zijn? Op deze manier belandden we begin maart 2011 bij een voorlichtingsbijeenkomst van VSO met allemaal enthousiaste mensen die, soms meerdere malen, twee jaar in een ontwikkelingsland aan de slag waren gegaan.