Ik ben flexibel en zelfverzekerd, wil graag nieuwe dingen leren, ben gevoelig voor de (leer)behoeften van anderen en kan goed samenwerken. En ik beschik natuurlijk over een uitstekende zelfkennis…

Besluiten dat je voor een lokaal salaris in een ontwikkelingsland wilt gaan werken betekent niet dat je gelijk met open armen ontvangen wordt. De eerste vraag is niet: “Wanneer kun je beginnen?” Integendeel. Het is meer iets in de trant van: “Leuk dat jij iets voor ons wilt doen, maar laten we eerst maar eens kijken of je daar wel geschikt voor bent.” Een selectieprocedure die nog een stap verder gaat dan bij een normale sollicitatie.

Al voor de voorlichtingsbijeenkomst hadden René en ik ons CV moeten insturen. We kregen de uitnodiging voor de bijeenkomst pas nadat VSO had vastgesteld dat onze kennis en ervaring voldoende interessant is voor werkgevers in ontwikkelingslanden. De eerste selectie waren we dus al doorheen gekomen. De volgende stap in het proces was een assessment. Daarvoor kregen we al snel een uitnodiging. Dus wij togen vol goede moed op zaterdag naar Utrecht, waar VSO kantoor houdt in een onpersoonlijke kantoortoren naast stadion Galgenwaard. Nou weet ik niet wie er wel eens op zaterdag in een kantoortoren komt, maar veel te beleven is er dan niet. Om precies te zijn: het is uitgestorven, zelfs de receptie is niet bemenst. Hetzelfde geldt overigens voor de omgeving van een voetbalstadion als er geen voetbalwedstrijd is. De enige mensen die we die dag zouden tegenkomen kwamen voor hetzelfde doel als wij. Gelukkig hadden we bij de uitnodiging ook een instructie ontvangen hoe we het gebouw in moesten komen. Dat belette één van de andere aanwezigen overigens niet om te laat te komen omdat ze de ingang niet kon vinden (links en rechts blijft soms verwarrend). Dat bleek geen selectiecriterium te zijn.

Wat moet je verwachten van een assessment als je nog geen idee hebt welke baan je gaat doen? En wat als het blijkt te gaan om een groepsassessment met 5 mensen waarbij de andere aanwezigen tropenarts of onderwijzer zijn? Ik had dus geen idee. Nou ja, dan maar gewoon in het diepe springen en zien wat er gaat gebeuren. En zoals meestal gebeurt met een assessment: het was een leuke dag waarbij ik ook weer dingen over mezelf geleerd heb. De basisvraag was of ik in staat zou zijn om 2 jaar in een volledig andere cultuur te leven en om te gaan met problemen die je hier niet bepaald dagelijks tegenkomt. Daarnaast werd getoetst of ik realistische verwachtingen heb van wat ik kan bereiken in die twee jaar. De tijd van de maakbare samenleving is wel voorbij dus de illusie dat ik de wereld ga verbeteren zat er al niet zo in. Neemt niet weg dat een kleine bijdrage daaraan wel fijn zou zijn, enig idealisme is me ook niet vreemd.

De uitslag van het assessment kwam binnen een week, zie het begin van dit verhaal. De conclusie was dat we allebei geschikt waren bevonden en VSO ging nu kijken voor een geschikte plaatsing.

En wat die zelfkennis betreft: ja, het klopt wat hierboven staat. Maar ik ben ook principieel, heb soms helemaal geen zin om rekening met anderen te houden, laat staan met ze samen te werken. En mijn onzekerheid is niet altijd zichtbaar, maar dat wil niet zeggen dat hij er niet is.

Dus: we gaan echt, maar kan ik dat wel?!?!?