In september konden we naar Tanzania.
In oktober konden we naar Kenya.
In november kwam de vraag of we naar Yambio in Zuid-Sudan wilden. Wel snel reageren.
In december moesten we eerst medisch gekeurd worden.
In januari moest de lokale werkgever ons nog accepteren.
In februari ging Yambio niet door, maar konden we wel naar Wau, ook in Zuid-Sudan.
In maart acepteerde de lokale werkgever.
In april is de aankomstdatum bekend.
In mei gaan we eerst maar eens op vakantie.
In juni alles opruimen, regelen en inpakken.
En 2 juli komen we aan in Zuid-Sudan en gaat het echt beginnen! Tenminste, als het voor die tijd niet alweer anders is…

In Afrika verandert alles continu en Zuid-Sudan is daar de overtreffende trap van. Niets staat vast, en morgen is het toch weer anders. Je voorbereiden op wat je daar te wachten staat heeft niet zoveel zin. Een open blik, aanpassingsvermogen en een flexibele instelling zijn nodig om daar te kunnen functioneren. Nou, daar hebben ze ons hier dan alvast aan laten wennen. Net als we dachten dat we wisten wat er ging gebeuren, was het weer anders. De bestemming veranderde, wie van ons twee een placement kreeg wijzigde, de functie varieerde en de vertrekdatum was tot het laatste moment variabel.

Het is grappig om te merken dat het vooral de mensen in mijn omgeving zijn die daar moeite mee hebben. “Weet je nou al wat meer?” was de afgelopen maanden de meest gestelde vraag. Nou, meestal niet dus. En meer dan rustig afwachten tot er wel weer wat nieuws was konden we ook niet. Dat levert soms een machteloos gevoel op, maar vaker was er de acceptatie. Ik kan en hoef niet te bepalen wat er gaat gebeuren. Ik zie het wel, en dat is een lekker idee.