In Nederland ben ik er nooit geweest. Te druk, geen tijd, te ver, alle excuses die je kunt bedenken zijn natuurlijk van toepassing. De waarheid is dat ik er nooit veel aandacht aan heb besteed en het niet zo belangrijk vond. Internationale Vrouwendag.

In Zuid-Sudan is dat anders. Er is nog een wereld te winnen hier op het gebied van vrouwenrechten. Dat geldt zeker ook voor het VN-thema van dit jaar over het beëindigen van geweld tegen vrouwen: ‘A promise is a promise: Time for action to end violence against women’. Die oproep tot actie is hard nodig. Maar Internationale Vrouwendag wordt ook uitgebreid gevierd. Hier groeten vrouwen elkaar vandaag met “wish you a happy women’s day”. Het is even wennen, dat wel.  De mannen op kantoor lopen, met een grote grijns, wat te klagen dat er wel een dag voor vrouwen is maar niet voor mannen. Het antwoord is natuurlijk simpel: als er de rest van het jaar gelijkwaardigheid is, krijgen jullie ook een dag. Ik ben bang dat ze nog lang op hun dag moeten wachten.

Vanochtend was er een grote bijeenkomst in één van de stadions in Wau om Internationale Vrouwendag te vieren en op te roepen tot actie. Vrouwen die bij de overheid werken (volgens de grondwet in alle geledingen 25% van het personeelsbestand, dat halen ze niet) zijn vandaag vrij om de festiviteiten bij te kunnen wonen. Ik werk bij een vrouwenorganisatie, dus uiteraard ben ik er ook heen geweest. De rest van de dag werken we gewoon, er is nog genoeg te doen. Zo’n bijeenkomst gaat zoals het altijd gaat hier. Eerst een parade door de stad (dit keer heb ik maar eens meegelopen), dan een rondje over het veld in het stadion (bekeken vanaf de tribune). Vervolgens zang en speeches van internationale organisaties, waaronder de gebruikelijke VN-vertegenwoordiger die de  speech van Ban Ki Moon voorleest,  en lokale hoogwaardigheidsbekleders. Van mij mogen ze vaker de vervanger in plaats van de gouverneur zelf sturen, goeie speech!
Voor het eerst ook dat ik meemaakte dat zo’n bijeenkomst op tijd begon en eindigde. Net op het moment dat ik dacht weg te gaan werd er ineens een microfoon onder mijn neus geduwd en een camera op me gericht. South Sudan TV wilde weten of ik nog een boodschap had voor andere vrouwen. Oei, improviseren is leuk, maar er zijn van die momenten dat enige voorbereiding fijn was geweest! De boodschap? Ik bewonder de kracht van de vrouwen in Zuid-Sudan. Die kracht zullen ze ook nodig hebben om gelijkwaardigheid te bereiken en het geweld tegen meisjes en vrouwen te stoppen, en ik heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk gaat lukken.