De planningshorizon in Zuid-Sudan bedraagt ongeveer vijf minuten. Daarna kan alles weer anders zijn. “Inshallah”, als god het wil, is dan ook één van de meest gebruikte termen hier. Het wordt gebruikt als antwoord op alles wat meer dan die vijf minuten verwijderd is van het nu. Dus ook als reactie op standaarduitdrukkingen als “prettig weekend”. Wat ook weer niet zo gek is als ik het aantal keren tel dat ik op maandag weer op kantoor kom en er een familielid van één van de collega’s is overleden of in het ziekenhuis beland.

Ik heb een rustige dag op kantoor gepland, wat stukken afmaken, zorgen dat we in staat zijn de donor het beloofde rapport op tijd te sturen. Dat plan duurt net lang genoeg om mijn computer op te starten. Dan komt een collega binnen en vertelt dat we vandaag op veldbezoek gaan, een project bezoeken. Ah, en dat wist je gisteren nog niet, had je me niet even kunnen vertellen? Vaak genoeg was het eerder echt niet bekend. Het is afhankelijk van de vraag of de mensen in het veld aan het werk zijn op die dag, of er geld is om benzine te kopen, of de wegen onbegaanbaar zijn geworden door de regen. Het kan zelfs zijn dat de auto stukgaat op weg naar het veld. Dan brengen we de dag door aan de kant van de weg, wachtend op hulp.

Sinds een paar maanden heb ik een planning in mijn kantoor hangen, een planning voor een hele maand vooruit. De bedoeling is dat mensen daar op zetten waar ze zijn en dat toekomstige bijeenkomsten er op staan. Nou ja, dat lukt dus niet altijd. Een collega was een paar dagen naar Juba voor een training, de planning was dat ze op maandag weer terug zou zijn. Op dinsdag volgt een telefoontje dat er nog een interessante workshop was, dus dat ze tot het eind van de week blijft. Vooruit, daarna nog een andere bijeenkomst, dus ze blijft nog een week weg. Allemaal niet zo erg, ware het niet dat ik met diezelfde collega bezig ben een voorstel te maken voor een groot project. En aangezien ze alleen het weekend weg zou blijven, heeft ze haar computer niet mee en kan mijn emails dus niet lezen. Dat wordt improviseren met andere collega’s.

Deze vorm van plannen en organiseren heeft ook zo zijn voordelen. Als er morgen (of vanmiddag) iets geregeld moet worden, lukt dat meestal wel. Een partnerorganisatie wilde een bijeenkomst houden in ons kantoor. Geen probleem, daar hebben we een ruimte voor, dus dat kan. Anderhalve week van tevoren aangekondigd, dat kan toch niet mis gaan. Hmm, de middag ervoor begint de aannemer ineens de verbouwing van die vergaderruimte af te maken. Overal ligt stof, er wordt gehamerd en gezaagd, daar kan dus geen bijeenkomst gehouden worden. In Nederland had ik met de handen in het haar gezeten, hier haal ik mijn schouders op en denk “het wordt wel geregeld”. Wat ook zo is. We halen gewoon wat mensen achter hun bureau vandaan, zetten een paar plastic stoelen extra in de kantoorruimte en zo kan de bijeenkomst toch doorgaan. Niemand die er vreemd van opkijkt.

Als je iemand ergens over wilt spreken bedenk je dat niet eerst en ga je niet proberen een afspraak te maken op een bepaalde tijd. Nee, je bedenkt het op het moment dat je iemand wilt spreken en gaat dan gelijk langs. Is de persoon die je wilt spreken er niet? Vaak is er wel een collega die je alsnog kan helpen of je komt op een ander moment weer terug. Niet alleen Zuid-Sudanezen doen het op die manier, ook de internationale organisaties doen het zo. Het is de enige manier om zaken te doen hier. Tegelijk heb ik nog nooit zo lang van tevoren mijn vakantie geregeld. Maar ja, we willen dan ook in het hoogseizoen naar IJsland en daar plannen ze wel.