Angelina stopte haar voetbalschoenen in haar tas en deed haar slippers aan haar voeten. “Dag mam, ik ga trainen, ik zie je later.”
Haar moeder keek op van het houtskoolvuurtje waar het eten al een uur stond te pruttelen. “Ga je nu al weer? Haal je onderweg nog even cassave op de markt?”
Angelina zuchtte. Dat betekende dat ze weer te laat zou komen voor de training en strafrondjes zou moeten lopen, maar na afloop van de training was de markt gesloten. “Ja, mam.” Ze had alleen maar na veel zeuren toestemming gekregen om te voetballen als haar werk thuis er niet onder zou leiden. Ze rende naar de markt en van de markt naar het Plein van de Vrijheid, waar haar team trainde. Het Plein was een rode, stoffige vlakte zonder enige schaduw. De muren van de universiteit vormden de grens aan de ene kant, aan de andere kant torenden de minaretten van de moskee met er achter de grote koepel van de kathedraal. Daartussen hadden ze ongeveer een jaar geleden met een hele groep een voetbalveld gemaakt. Ze hadden lijnen getrokken en doelpalen geïmproviseerd om te kunnen trainen. Het grootste deel van de dag namen groepen jongens het Plein in, maar nu was er een groep van ongeveer dertig meisjes van allerlei leeftijden aan het hardlopen rondom het voetbalveld. De jongens waren er wel maar stonden aan de kant naar de meisjes te kijken. In het begin hadden de jongens allerlei flauwe opmerkingen gemaakt, maar naarmate ze beter gingen voetballen verstomden die. Inmiddels hadden ze zelfs een paar wedstrijden tegen jongensteams gespeeld. Weliswaar allemaal verloren, maar bepaald niet kansloos.

Een beetje buiten adem stapte ze het plein op.
“Zo, jij hebt je warming-up al gehad”, zei de trainer met een blik op haar verhitte gezicht.
“Sorry dat ik laat ben, coach, ik moest nog boodschappen voor mijn moeder doen.”
De coach, die ook wel wist hoe het werkte, wenkte dat ze zich bij het rondjes lopende groepje moest voegen. Snel verwisselde ze haar slippers voor haar voetbalschoenen en begon te rennen. Even later startten ze met de oefeningen met een bal, een stuk beter dan het saaie loopwerk. Ze maakte een snelle beweging en passeerde haar tegenstandster en beste vriendin Khamisa. “Angelina, geef me een kans!”, riep ze met gespeelde wanhoop. Angelina lachte en maakte dezelfde beweging nog een keer, opnieuw passeerde ze Khamisa moeiteloos. Honderden keren had ze deze beweging al gemaakt, net zo lang geoefend tot het helemaal vloeiend ging.
“Als je nog beter wordt dan dit, krijg je echt die studiebeurs om te voetballen in Amerika”, zei Khamisa. Angelina knikte voorzichtig. Khamisa was de enige die wist dat dat haar grootste wens was, maar of het ooit zou lukken? Ze was goed in voetbal, dat wist ze wel, daarom was ze sinds een paar maanden ook aanvoerder van het team. Nou ja, niet alleen omdat ze goed was in voetbal, ze deed ook haar best om het team goed naar voren te laten komen. Vorige maand had ze aan een journalist verteld waarom voetbal zo belangrijk voor haar was, dat was leuk geweest. De coach haalde haar uit haar mijmeringen. “Angelina, help me eens om te laten zien hoe je die passeerbeweging goed doet”. Ze passeerde ook de coach en keek hem met een triomfantelijke blik aan. Hij lachte. “Dat is goed gedaan, maar nu graag nog een keer en dan langzaam zodat iedereen kan zien wat je doet.”

“Nou, tot morgen maar weer.” Iedereen gaf de coach een hand als dank en druk kletsend liepen ze in groepjes naar huis.
Thuis overhandigde ze de cassave aan haar moeder en hielp haar het eten verder klaar te maken. Zachtjes vertelde ze haar moeder over Regina. Daar was ze vanmiddag geweest met de begeleidster van het team. Regina mocht niet meer komen voetballen van haar ouders. Haar vader vond dat ze niet teveel op straat moest komen omdat ze dan door jongens lastig gevallen zou worden. Als mensen dat zouden zien, zou er gekletst kunnen worden en dan was de waarde van haar bruidsschat lager. Het was niet gelukt de ouders te overtuigen om haar toch te laten komen. “Laat je vader het maar niet horen”, zei haar moeder, “hij denkt er ook zo over. Hij is al aan het onderhandelen over jouw bruidsschat, dus over een paar maanden zul je wel getrouwd zijn.” Angelina keek haar met grote ogen aan. “Maar kan ik dan nog wel voetballen? En hoe moet het dan met school? Ik kan toch niet naar school met een kind? En voetballen met een kind op je rug gaat ook niet.” Haar moeder haalde haar schouders op. “Zo gaat het nu eenmaal, wacht eerst maar eens af wie je man gaat worden. Bovendien heb je als je getrouwd bent helemaal geen tijd voor voetbal of school, dan moet je voor je man zorgen.”
De tranen sprongen Angelina in de ogen, maar ze zei niets. Ze zou haar moeder nooit duidelijk kunnen maken dat ze zo hard werkte voor een andere toekomst. Verwoed stampte ze op de cassavebladeren. Morgen ging ze nog harder trainen.
Haar huiswerk deed ze die avond bij kaarslicht. Ze wist dat als ze niet goed genoeg presteerde op school, de coach het te horen zou krijgen en dan zou ze geen aanvoerder meer mogen zijn. Haar ogen vielen bijna dicht bij de laatste rekensommen, maar ze werkte net zo lang door tot ze het af had. Voordat ze ging slapen zette ze haar voetbalschoenen bij haar hoofdkussen. Ze droomde zoals iedere nacht van voetbal.

Het bovenstaande verhaal is fictie, maar gebaseerd op waargebeurde feiten. Voetbal helpt meisjes zelfvertrouwen en discipline op te bouwen en zowel fysiek als mentaal gezonder te worden. Het voorziet ze van een sociaal netwerk waarin ze elkaar kunnen ondersteunen. Dat is noodzakelijk om meer kans te maken om hun school af te maken en een eigen bestaan op te bouwen. WOTAP organiseert daarom al sinds 1995 een meisjesvoetbalteam, met veel succes.