Gisteren begonnen de buurkinderen, tussen de 5 en 12 jaar oud, in plaats van de gebruikelijke gospels (katholieke lagere school) ineens het Zuid-Sudanese volkslied te zingen. Dat zie ik in Nederland nog niet zo snel gebeuren.

Het Wilhelmus is geschreven rond 1570, op nog oudere muziek. Het is in deze combinatie van tekst en muziek het oudste lied dat als volkslied dient ter wereld, hoewel het pas sinds 1932 als zodanig wordt gebruikt. De tekst is dan ook verouderd, de muziek lastig om de tekst op te zingen en het is veel te lang om te onthouden. De meeste mensen in Nederland zullen het dus ook niet vaak zingen, met uitzondering wellicht van het eerste couplet in voetbalstadions of tijdens officiële gelegenheden met de koninklijke familie.

In Zuid-Sudan is het volkslied uiteraard gloednieuw. Het is speciaal voor de onafhankelijkheid geschreven door studenten en docenten van de universiteit in Juba en als volkslied uitgekozen door een speciale commissie. Nadat ik het een paar keer gehoord heb kan ik het al aardig meezingen (voorzover ik kan zingen…) en ik ben niet de enige. De melodie is niet al te ingewikkeld en de tekst:

South Sudan Oyee!

Oh God!
We praise and glorify you
For your grace on South Sudan
Land of great abundance
Uphold us united in peace and harmony

Oh motherland!
We rise raising flag with the guiding star
And sing songs of freedom with joy
For justice, liberty and prosperity
Shall forevermore reign

Oh great patriots!
Let us stand up in silence and respect
Saluting our martyrs whose blood
Cemented our national foundation
We vow to protect our nation

Oh God, bless South Sudan!

In tegenstelling tot de Nederlandse tekst die over ons nationale verleden gaat, is deze tekst gevuld met mooie toekomstvisioenen. “Abundance”, “peace and harmony”, “justice, liberty and prosperity”, zijn nog niet echt dagelijkse kost voor de gemiddelde Zuid-Sudanees dus het verzoek om goddelijke zegen voor het land lijkt een passend einde.