De knallen blijven elkaar opvolgen. Tien, twintig, dertig achter elkaar ratelen ze door. Van verschillende auto’s gaat het alarm tegelijkertijd af. Ik ruik de kruitdamp in de lucht. De paarden even verderop rennen weg maar kunnen geen kant op en blijven in paniek rondjes draaien. Een doffe dreun klinkt in de verte. Ramen trillen in hun sponningen, zwarte rook stijgt op. Een paar straten verder rijdt een auto met gillende sirene voorbij. Ik vermijd zoveel mogelijk de plaatsen waar jongens op een kluitje staan, maar word soms toch nog verrast door een ontploffing vlakbij.

Een beschrijving van de gevechten tijdens onze laatste dagen in Zuid-Sudan? Nee, een oudejaarsdag in een Noord-Hollands plattelandsdorp. De laatste tijd is er in Nederland veel discussie geweest over de nadelen van het afsteken van vuurwerk. Overlast, milieunadelen, gezondheidsrisico’s zijn redenen om consumentenvuurwerk te willen verbieden. In sommige gemeenten zijn er inmiddels vuurwerkvrije zones om de overlast te verminderen. Ik snap prima de aantrekkingskracht van vuurwerk afsteken, lekker spannend spelen met vuur en gevaar. Een fanatieke tegenstander van het afsteken van vuurwerk ben ik niet. Ik vind siervuurwerk mooi, maar ik geef toe, vooral het professionele spul met die mooie lichteffecten. Maar een verblijf in een land waarin nog steeds veel gevochten wordt laat me wel anders kijken, of eigenlijk luisteren, naar de vuurwerkknallen. Vorig jaar kwamen we hier vanuit een situatie waarin er letterlijk rond ons huis geschoten werd. Mijn eerste gedachte bij het horen van vuurwerk was: oh, het schieten begint weer. Pas het moment daarna kwam de realisatie dat ik in Nederland was en dat er hier niet geschoten wordt. Dit jaar zijn het vooral de doffe dreunen die me doen denken aan wat er gebeurt in Zuid-Sudan. De granaten, de beschietingen door tanks die zoveel slachtoffers geëist hebben. Als het vuurwerk bij mij al zulke reacties oproept, hoe moet het dan zijn voor mensen die echt in een oorlogssituatie hebben gezeten?