Het beloofde een aangename ochtend te worden, de temperatuur een graad of 20, de zon scheen net door de wolken en de auto’s reden met sneeuwkettingen de helling op. Midden op de weg stond een vrachtwagen, de wielen tot aan de assen weggezakt, hij had nog geprobeerd door voor- en achteruit te rijden weg te komen, maar het was te glad geweest. Nu stond hij stil en blokkeerde de weg. Inmiddels was er een route ontstaan door de berm, om de vrachtwagen heen. Een andere vrachtwagen gleed zijwaarts de heuvel af, nog net voor de bocht in de weg kregen zijn wielen weer genoeg grip om de bocht in te kunnen sturen. Halverwege de heuvel werd een passagiersbusje voortgeduwd door een drietal uitgestapte passagiers, zelfs de sneeuwkettingen leverden niet genoeg grip om naar boven te komen. De chauffeur van ons busje durfde de helling niet af, dus wij moesten lopen, of beter glibberen, naar beneden en daar wachten op een andere auto.

Mijn eerste bezoek aan een plek buiten Phnom Penh begon goed. Mondulkiri wordt wel het “Zwitserland van Cambodja” genoemd. Dat is niet omdat er zulke goede chocolade vandaan komt (wel geweldige koffie die naar chocolade ruikt!), omdat er een bankgeheim geldt of omdat er horloges gemaakt worden, maar omdat het hier bergachtig is. Het zijn weliswaar geen spitse Alpenpieken van ruim boven de 2.000 meter, maar lieflijk glooiende toppen van gemiddeld zo’n 800 meter hoogte. Het gebied lijkt eigenlijk meer op de Belgische Ardennen of de Duitse Eifel dan op Zwitserland, maar regen blijkt hetzelfde effect op het verkeer te kunnen hebben als sneeuw. Het heeft iedere middag en avond in Mondulkiri geregend, hard geregend. Mijn schoenen konden er na drie dagen niet meer tegen, de zolen lieten los, dus die heb ik in de prullenbak achter moeten laten, maar het effect op de wegen was groter. Veel van de doorgaande wegen en zelfs de kleinere wegen zijn inmiddels geasfalteerd of hebben een toplaag van verharde aarde, maar dat geldt niet voor alle wegen in Mondulkiri. De wegen die niet verhard zijn, veranderen na een regenbui in een glijbaan omdat de grond heel veel klei bevat. Voeg daar een helling aan toe en sneeuwkettingen worden noodzakelijk om nog ergens te komen. We zijn toch maar niet zelf op een brommertje op pad gegaan (ik heb officieel mijn Cambodjaanse rijbewijs!), hoewel er genoeg te zien is in de omgeving. In dit seizoen veel te veel kans om onderuit te gaan, dat doen we in het droge seizoen nog wel een keer.

In plaats daarvan zijn we gaan lopen. Overal in de omgeving was het groen. Veel nog weelderige oude bomen en struiken, maar regelmatig ook het groen van cassaveplanten of rubberplantages. Daar tussendoor was de de rode aarde zichtbaar, vruchtbare aarde met veel mineralen, aarde die voor veel dingen gebruikt kan worden en waar veel mensen gebruik van willen maken, één van de grootste bronnen van conflict in het gebied. De rivieren, stroompjes en vele watervallen maakten het kleurenpalet van de natuur compleet. Niet blauw hier, daarvoor neemt het snelstromende water te veel modder mee, maar nuances van beige tot oranje. Overdag was het warm, maar ’s avonds voelde ik de koelte op mijn huid, voor het eerst weer een shirt met lange mouwen aan en slapen onder een deken. Heerlijk en de tocht absoluut waard. Alleen die wegen…