Een vrouwenlichaam is geen broedmachine waar je naar believen zaken in kunt stoppen en uit kunt halen.
Een vrouw in Ierland heeft na 25 weken zwangerschap gedwongen een keizersnede ondergaan omdat een abortus niet toegestaan werd, hoewel Ierland sinds kort een wet heeft die het mogelijk maakt dat vrouwen een abortus kunnen ondergaan als hun leven in gevaar is en vrouwen al sinds jaar en dag naar Engeland verwezen worden voor een abortus. Maar deze vrouw was niet op de hoogte van de regels, sprak de taal nog niet goed en was extreem kwetsbaar. Ze is een immigrante uit een cultuur waar zwangerschap buiten het huwelijk een taboe is, die voordat ze naar Ierland kwam verkracht is en daarbij zwanger raakte. Als gevolg van de verkrachting en zwangerschap was zij suïcidaal en wilde het kind niet krijgen.

Wie bedenkt het om in plaats van een abortus een keizersnede uit te voeren bij 25 weken? Wat is daar in godsnaam de ratio van? Het kind heeft bijna 50% kans om te overlijden, al dan niet na een lijdensweg, met dus de facto hetzelfde resultaat als een abortus, en als het niet overlijdt dan is er ruim 70% kans op een matige tot ernstige handicap. Dat is in het gunstigste geval, als de moeder op tijd corticosteroïden heeft gekregen, en er uitstekende neonatale zorg aanwezig is, anders zijn de statistieken nog veel slechter.

De gevolgen voor de moeder zijn afschuwelijk. Een verkrachting meemaken is altijd traumatisch, maar de mate waarin dat langdurige gevolgen heeft, is afhankelijk van de duur van de verkrachting, de onontkoombaarheid van de situatie, de frequentie en de mate van fysiek geweld en vernedering.
Vluchtelingen die verkracht zijn, hebben meestal veel geweld meegemaakt bij de verkrachting, zoals bijvoorbeeld in dit verhaal van een vluchtelinge uit Zuid-Sudan:

Nyawal was among a group of 18 women who were raped in Palop. She said, “I was three months pregnant, but because I was raped by so many men, the baby came out. If I had refused those people, they would have killed me. Nine men raped me. They were Dinka.” In tears, she recounted that soldiers made her watch as they forced large wooden sticks inside the vaginas of seven women who refused to be raped. The soldiers said, “If you do not want [to be raped], we will do this to you. They [the other women] were strong, and refused. I wanted to live, so I allowed them to rape me.” Nyawal said that the seven women died as a result. A 26 year-old mother of four who was in the same group of women said that she and another 10 women were raped by 14 men. (Amnesty International)

De vrouw in Ierland dacht in een land terecht te komen waar ze veilig zou zijn, waar ze zou worden beschermd en geholpen. In plaats daarvan werd ze niet alleen gedwongen nog wekenlang een zwangerschap te ondergaan die ze niet wil, maar ook een medische handeling waar ze haar leven lang de littekens van zal dragen. Het fysieke litteken van de keizersnede zal haar haar leven lang herinneren aan de zwangerschap, maar vooral ook aan de verkrachting. Het vormt een barrière voor het aangaan van een relatie (hoe leg je dat uit aan een toekomstige partner als zwangerschap buiten het huwelijk een taboe is?) en verergert het trauma. Goede opvang en sociale steun gaat de ontwikkeling van langdurige klachten tegen. Goede steun kan ertoe bijdragen dat de vrouw opnieuw een positief zelfbeeld opbouwt en kan haar gevoel doen verminderen in een onveilige en boosaardige wereld te leven. Gemiste kans die de mentale littekens alleen maar dieper maakt.

Wie heeft hier nou iets bij gewonnen?