Heb je je ooit afgevraagd waar die potten voor in je tuin gemaakt worden, en door wie? Hier het antwoord.

Een voormalige baksteenfabriek, die geen bakstenen meer mag maken omdat dat te vervuilend is voor de omgeving. Bakstenen bakken vereist dat de ovens 23 dagen achter elkaar gestookt worden. Op hout. De rook die dat veroorzaakt, levert te veel overlast op voor de rest van het dorp, dus dat mag niet meer.

Nu zijn ze overgeschakeld naar aardewerk, daarvoor hoef je de ovens maar een dag of drie achter elkaar te stoken, minder overlast. Bovendien kun je dan deels stoken op rijstschillen, veel goedkoper.

De potten worden gemaakt van klei uit de rivier, die vermengd wordt met zand en kleurstoffen. Om te zorgen dat de klei niet uitdroogt voor hij verwerkt is, moet hij regelmatig omgeschept worden. Met de hand uiteraard.

De potten worden ook met de hand gemaakt. De klei wordt eerst nog eens goed doorgekneed en dan op mallen aangebracht, die een deel van de potten bevatten. Dat aanbrengen moet wel gelijkmatig gebeuren, en op iedere mal even dik, anders barsten de potten bij het bakken.

Vier van die mallen worden vervolgens aan elkaar geplakt en rechtop gezet. Ondersteuning door stenen en een touwtje om de pot zorgt er voor dat de mallen goed bij elkaar blijven. Zo blijven de potten een tijdje staan om stevig genoeg te worden om ze te bakken.

Na het bakken zijn de potten nog enigszins ruw. Om te zorgen dat ze mooi glad worden, worden ze met een schuurpapiertje geschuurd. Stof in de longen geen probleem, stofmaskers zijn niet voorzien of verplicht.

Het resultaat van al dat werk is fraai.

Minder fraai is de betaling die de arbeiders krijgen voor hun werk. Voor het fysiek zwaarste werk is dat maximaal een dollar per pot, ander werk betaalt nog minder. Het is ook geen full-time baan. In drukke tijden worden de mensen geacht te werken in de fabriek, en nemen moeders hun baby mee naar het werk, in rustigere tijden werken ze op hun landje of moeten ze op zoek naar een andere slecht-betaalde baan. Moderne slavenarbeid.