…en daar is weer een heuvel met een kasteel er op…
Het eerste kasteel op een heuveltop was in Lissabon. Het was een stevige klim omhoog met onze rugzakken op. Die moesten mee, want we hadden een appartementje geboekt naast de ingang, met uitzicht over de muren. Heel bijzonder! Dat kasteel moest natuurlijk uitgebreid bezocht en bekeken worden. De week erna maakten we omwegen om een kasteel op een heuvel te bekijken. Na twee weken en talloze kastelen verzucht ik: “oh ja, daar hebben we er weer één. Welk dorp is dit nu weer?” Verbazingwekkend hoe snel het bijzondere gewoon wordt.
Ik heb me voorgenomen me iedere dag over ten minste één ding te verbazen of verwonderen. En dat lukt. Ik verwonder me over de lange zwarte vis met zaagtandjes uit de supermarkt die ineens in zee blijkt te zwemmen (eng!). Over de uitdossing van de vissersvrouw in Nazaré die de meest onflatteuze rok draagt die je kunt bedenken bij een dikke kont (en die hebben ze!), gecombineerd met een niet bijpassende hoofddoek en een gehaakte sjaal. Dat dragen ze dan weer wel allemaal. Over een raar gevormde krab met één korte en één lange poot. Volgens de gids een zeldzaam exemplaar waarvan je de lange poot kunt afhakken en opeten en die groeit dan vanzelf weer aan. Over de raadselachtige logica van de dienstregeling van de bus. Niet alleen bestaan er verschillende schema’s voor werkdagen en weekend, ook 13 mei en 13 oktober hebben een eigen dienstregeling. Tijdens schoolvakanties (wanneer zijn die?) en feestdagen is het weer anders. Ook rijdt de bus een extra rondje of maakt een extra stop aan het eind van de schooldag of tijdens de lunchpauze. Bovendien is volstrekt onduidelijk welke bus bij welke halte stopt (sommige bussen stoppen bij alle haltes, maar dat duurt dan weer erg lang) dus dat we komen waar we willen zijn berust soms op toeval.
Maar het meest verbaas ik me over het gedrag van mensen. Waarom neem je je hondje mee in een babydraagzak op je buik? Waarom blijf je koffie drinken aan de counter terwijl je ook aan een tafeltje kunt gaan zitten (nee, je betaalt niet meer zoals in Italië). Waarom vertel je bij de toeristeninformatie alleen datgene wat exact gevraagd wordt en niet andere relevante informatie? Portugezen blijven dus minstens een kwartier doorpraten en vragen om alle informatie boven tafel te krijgen, misschien dat dat de bedoeling is. Waarom bekleed je een hele kapel met botten en schedels van lang overleden monniken?
En toch, toch worden nieuwe, bijzondere of afwijkende dingen al snel weer normaal. Zoals de prijs van een kop koffie. De eerste keer dat we ontbijten met koffie en een zoet broodje (het gebruikelijke ontbijt in Portugal, weinig echt slanke mensen) en nog geen € 4 afrekenen, denken we dat alleen de koffie berekend is. Na een paar dagen is € 5 al duur. Ik weet dat het zo werkt, maar ik vind het ook jammer. Juist de verwondering, het me bewust zijn dat zaken anders kunnen, geeft de mogelijkheid anders te kijken en geeft ruimte. Ruimte aan mezelf en aan anderen. Die ruimte wil ik de komende jaren laten groeien, dus ik blijf me verwonderen!
Chryt 
Geef een reactie op Moniek Tuin Reactie annuleren