Een goed ontworpen systeem, procedures om zaken te regelen maken het leven eenvoudiger en overzichtelijker. Maar het vraagt ook iets, het vraagt dat mensen het systeem begrijpen en weten wat te doen in welke situatie. Hier op de luchthaven van Addis Abeba zijn zaken goed geregeld, totdat je niet helemaal het standaardpatroon volgt.

Voor vertrek hadden we al begrepen dat we niet de geplande vlucht zouden hebben van Addis Abeba naar Juba, maar een vlucht later. Geen probleem, alleen iets langer wachten. Het betekende wel dat we bij het inchecken in Amsterdam nog geen boardingpass kregen voor het laatste stuk en dat onze bagage gelabeld werd naar Addis Abeba. Tsja, en dan gaat  het systeem haperen, want het wijkt af van de standaardprocedure.

Aangekomen in Ethiopië om 6 uur ‘s morgens, na een nacht in het vliegtuig,  werden we tot driemaal toe naar de transferhal gestuurd, omdat we immers een doorvlucht hadden naar Juba. Alleen, zonder onze bagage en zonder boardingpass. Maar dat vermelden maakte niets uit, we moesten en zouden naar de transferhal. Probleempje is dan wel: in de transferhal kun je je bagage niet ophalen en ook geen boardingpass krijgen. Er was zelfs geen official bekennen aan wie we konden vragen hoe het nu op te lossen. Dus eerst maar eens geprobeerd terug te lopen naar de bagagehal. Dat mocht niet.

Uiteindelijk zijn we de douane verkeerd om doorgegaan (dat mocht wel) om bij de incheckbalies te komen. Daar werden we zeer vriendelijk geholpen, het had natuurlijk helemaal anders gemoeten, maar de dame achter de balie ging het wel oplossen. Zij stuurde een mannetje om onze bagage op te halen, dat dachten we tenminste… hij ging er wel met de bagagelabels vandoor. De dame achter de balie verdween omdat het het einde van haar dienst was voordat we hem hadden teruggezien. Daar werden we wel een beetje zenuwachtig van. Uiteindelijk kwam hij terug, niet met onze bagage, maar met nieuwe labels. Hij had gelijk de goede bestemming er maar aangehangen en de bagage doorgestuurd naar Juba. Toen konden we inchecken. Ook dat was nog lastig, er moest heel wat overlegd en in de computer getuurd worden maar het lukte.

Dan de laatste horde. Moet je natuurlijk niet doen, verkeerd om de douane doorlopen. Nu wilden we de goede kant op, maar ja… geen visumstempel in ons paspoort, dus we mochten er niet door: “Ga maar ergens anders heen om een stempel te halen”. Maar waar dan, was ons niet duidelijk. Dus maar weer terug naar de balie van de luchtvaartmaatschappij, daar spraken ze tenminste goed Engels. “Oh, kom je er niet door? Nou, dan moet je maar even hier rechts de deur door en dan naar gate 8, dan komt het wel goed.” Nou, dat was enigszins optimistisch. We kwamen in één of andere grauwe hal terecht, waar we uiteindelijk een mannetje troffen dat kon vertellen dat deze hal alleen voor binnenlandse vluchten was. Ja, dat zal wel, maar waar moeten we dan wel heen? Moeilijk, moeilijk, wist hij ook niet, maar zijn collega kwam zo en die kon ons wel helpen… Na een paar minuten inderdaad een collega, een aardige en ook doortastende dame, die precies begreep wat het probleem was. “Kom maar mee, dan breng ik jullie waar jullie moeten zijn.” Uiteindelijk stonden we weer bij dezelfde douanebeambte die ons er eerder niet door wilde laten, dus veel vertrouwen hadden we er niet in. Maar deze dame bleek echt doortastend en de aanhouder wint, dus na een flink gesprek in het Ethiopisch (moeilijke taal!) mochten we met veel gezucht en onder verwijtende blikken dan toch door. En nu maar afwachten of de bagage straks echt in Juba staat! Dan is het improvisatievermogen toch sterker dan het systeem.