Ik kwam aan in een comfortabele four-wheel drive, samen met twee andere vrouwen en twee mannen, waarvan één de chauffeur. We reden rustig naar de poort die na één keer claxonneren wijd open zwaaide. Op de binnenplaats waren gevangenen aan het werk om een nieuw gebouw neer te zetten. Voor het kantoor van de directeur stapten we uit en werden hartelijk ontvangen door de aanwezige bewakers. Helaas waren er vandaag meer bezoekers en konden we onze missie niet voltooien. De volgende dag kwamen we terug, ditmaal met versterking van nog een man en twee vrouwen. Opnieuw werden we hartelijk ontvangen, ditmaal ook door de plaatsvervangend directeur. We kregen toestemming voor onze missie en werden door een andere poort geleid. Meer bewakers dit keer, we naderden nu het hart van het complex.

Een binnenplaats van 50 bij 50 meter. Omringd door bakstenen gebouwtjes, witgeschilderd maar behoorlijk verveloos. De twee gebouwen aan de overzijde hebben muren tot net onder heuphoogte, daarboven is het tot het dak open. Een man doet zijn broek  naar beneden en gaat zitten. Aan de linker- en de rechterzijde hebben de gebouwtjes deuren er in die openstaan, binnen zijn nog net stapelbedden te zien. Aan de randen van de binnenplaats liggen stapels beddengoed en vaatwerk op lappen stof. Mannen doen hier de was in opengeknipte plastic containers. Op de binnenplaats staat een metalen afdak van 20 bij 30 meter. Het afdak fungeert als school, de laatste Engelse les staat nog op het schoolbord. Hier, zoveel  mogelijk uit de brandende zon, zitten ruim honderd mannen. Ze wachten op ons. Eén van de bewakers blaast op zijn fluitje en zwaait wat met zijn zweep. De gesprekken tussen de mannen verstommen. Ik kijk om me heen en zie mannen van alle leeftijden, sommigen al bejaard, sommigen nog niet eens volwassen, de meeste zo tussen de twintig en veertig. Sommigen in rafelige kleding, anderen in hippe spijkerbroek en t-shirt. Een deel met kettingen om hun enkels, vrijwel allemaal met de littekens van die kettingen op hun benen.

Wij komen om deze mannen voorlichting te geven over de interim-grondwet van Zuid-Sudan en het proces om te komen tot een permanente grondwet. Ik verwacht desinteresse, verveeldheid. Het tegendeel is waar. De mannen zijn geïnteresseerd en stellen scherpe vragen. Machtsmisbruik, omkoping en willekeur worden aan de orde gesteld. Ze weten waar ze het over hebben en weten waar het mis gaat. Ze worden met 622 lotgenoten soms jarenlang vastgehouden op een plaats die voor 200 mannen bestemd is. Gaat de nieuwe grondwet daar iets aan veranderen?

Na anderhalf uur is het afgelopen. We lopen naar buiten en stappen in onze comfortabele auto. De poort zwaait weer wijd open als wij naar buiten rijden.